چرا انتخابات مجلس؟

«مردم وظیفه دارند به ملاک­های دینی و شرعی و انقلابی نگاه کنند؛ به روابط قوم و خویشی و ایل و طایفه­ای و این طور چیزها نگاه نکنند. ببینند واقعاً چه کسی با معیارهای الهی و انقلابی، مناسب­تر و به آن نزدیک­تر است، او را برگزینند و با شور و شوق به عنوان یک وظیفه در این کار دخالت کنند...کسانی که زبان گویایی دارند، قلم توانایی دارند و آبرویی پیش مردم دارند...مردم را توجیه و تشویق کنند و آدم­های خوب را به آنها معرفی نمایند. در معرفی نامزدهای نمایندگی باید ملاحظه کنند که هیچ رابطه­ای را غیر از رابطه دینی و الهی و وظیفه شرعی دخالت ندهند. فلان کس با ما رفیق است، فلان کس با ما دوست است، فلان کس فایده­ای به ما می رساند؛ ابداً این چیزها را در نظر نگیرند.»

«توصیه همیشگی ما [این است که]...رأی­دهنده، اسم کسی را به خاطر بسپارد که وقتی خواست آن اسم را در برگه رأی بنویسد، قصد قربت کند. واقعاً قصد انتخاب کسی را داشته باشد که بشود او را برای خدا و دین به مجلس فرستاد. این مسئله اهمیت دارد. در این جا دیگر ملاحظات و رودربایستی­ها را باید کنار بگذارند. باید ببینند که خدای متعال را چه کاری راضی می­کند. چون مجلس مهم است و مسئله مجلس، مسئله کوچکی نیست؛ سرنوشت ملت است.»

«انتخاب صالح - در درجه اوّل- یعنی انتخاب نماینده متدین. برای نماینده، آگاهی سیاسی لازم است؛ جرأت و جسارت در برخورد با مسائل لازم است؛ آگاهی از مسائل کشور لازم است؛ آگاهی از مسائل جهان لازم است. همه اینها لازم است. لکن رکن اصلی، تدین است؛ یعنی اعتقاد به اسلام و به اصول و پایه های دینی و عامل بودن به اینها. این، اساس قضیه است. نماینده­ای که متدین باشد، شما خاطرتان جمع است که خیانت نخواهد کرد؛ کار خلاف نخواهد کرد؛ حتی کوتاهی و سستی نخواهد کرد. نماینده متدین، هر یک ساعتی را که بخواهد غیبت کند و در مجلس نباشد، احساس می­کند این خلاف شرع است و چون متدین است، این خلاف شرع را انجام نمی­دهد. نماینده متدین، ازتریبون مجلس برای گفتن سخن ناحق، استفاده نمی­کند. نماینده متدین، مصالح انقلاب و کشور را بر مسائل شخصی یا گروهی، مقدّم می­داند. تدین، این خصوصیات و این خواص مهم را دارد. اگر این شرط را بتوانید تأمین کنید و نماینده متدین را ان شاء الله پیدا و انتخاب کنید، آن جهات بعدی قابل تأمین­تر است. »

«مجلس شورای اسلامی، مجلس مردم است. مجلس خان­ها نیست؛ مجلس آحاد مردم است. نماینده­ای که انتخاب می­شود، باید دلسوز مردم باشد، صادق باشد، صمیمی باشد و بخواهد برای مردم کار کند. بعضی تظاهر به کار می­کنند، اما کار نمی­کنند. این، به درد نمی­خورد. باید برای مردم کار کرد. صداقت و دلسوزی نماینده­ای را که می­خواهید انتخاب کنید، تشخیص دهید و بعد او را برگزینید. »

«بگردید آدم­های مناسب را برای این کار مهم پیدا کنید...نماینده باید....طرفدار ضعفا و قشر ضعیف باشد. قانون باید بتواند از حقوق ضعفا دفاع کند، والاّ قانونی که پولداران را پولدارتر کند، قانون مملکت اسلامی نیست. قانون باید بتواند گره­ها را باز کند و به درد دل قشرهای محروم برسد. نماینده باید آدمی باشد که این چیزها را بفهمد. »«کسی که می آید به مجلس...باید طرفدار محرومین باشد؛ بداند که در کشور محرومیت هست و سعی و همّت او باشد که رفع محرومیت کند.»«در اسلام و نظام جمهوری اسلامی، فلسفه مسئولیت پیدا کردن مسئولان در کشور این است که برای مردم کار کنند. مسئولان برای مردمند و خدمتگزار و مدیون و امانتدار آنها هستند. مردم، محورند. کسی که در نظام جمهوری اسلامی مسئولیتی به دست می آورد، باید همه همّ و غمّش برای مردم باشد؛ هم برای دنیای مردم، هم برای مادیت مردم، هم برای معنویت مردم، هم برای ایجاد عدالت در میان مردم، هم برای احیای شأن انسانی مردم، هم برای آزادی مردم. اینها جزو وظایف اصلی حکومت است. البته وقتی می­گوییم «مردم»، منظور همه طبقات مردمند؛ لیکن بدیهی است کسانی از مردم باید بیشتر مورد توجّه قرار گیرند که بیشتر مورد محرومیت قرار گرفته­اند؛ لذا امام دائماً روی طبقات محروم و پابرهنگان کشور تکیه می­کردند. این فریب است که کسی ادعا کند برای مردم کار می­کند؛ اما در عمل، کار او برای طبقات مرفّه باشد، نه برای طبقات مستضعف و محروم. نه این که نباید برای طبقات مرفّه کار کرد؛ آنها هم از حقوق عمومی کشور باید بهره­مند شوند؛ اما به آن کسی که محرومیت دارد و دستش از حقوق خود خالی مانده است، باید بیشتر توجّه و همّت و تلاش را اختصاص داد. لذا امام به طور دائم بر حقوق مستضعفان و محرومان و پابرهنگان تکیه می­کرد. عملاً هم در تمام مدت پیروزی انقلاب تا امروز و قبل از آن، کسانی که بیش از همه سینه سپر کردند، از نظام دفاع کردند، سختی­های نظام را به جان خریدند و در مقابل دشمنان ایستادند، طبقات محروم و پابرهنه و مستضعفان جامعه بوده­اند. اینها باید بیش از دیگران مورد توجّه قرار گیرند. »

«نماینده باید دارای فهم و درک سیاسی باشد و مسائل کشور را بفهمد؛ هم مسائل خارجی و توطئه­های دشمنان را و هم مسائل داخلی و نیازهای مردم و اولویت­های کشور را؛ این طور نباشد که بدون رعایت اولویت­ها، مسئله­ای را مطرح کنند، شعاری بدهند و برای ملت و دولت مشکل درست کنند. نماینده باید احساس دلسوزی و وجدان سیاسی داشته باشد. »«اگر نماینده­ای به مجلس برود که از مسائل کشور درک لازم را نداشته باشد؛ فاقد هوشمندی، آگاهی، سواد و معرفت لازم باشد، به درد نمی­خورد. نمایندگی کار مهّمی است. »

«انتخابات، یک کار بزرگ و یک اقدام شرعی و یک اقدام خدایی است؛ بگردید آدم­های مناسب را برای این کار مهم پیدا کنید. آدم مناسب چطور آدمی است؟ باید کارآمد باشد؛ این تجربه بیست ساله ماست...آدمی باشد که حتّی­المقدور با تجربه باشد. در این کارهای بزرگ، تجربه خیلی مهمّ است. بگردید این خصوصیات مهم را در اشخاص پیدا کنید. »«نماینده باید خدوم، امتحان داده، با کفایت، برنامه­دار، خوش­نام و جوان­گرا باشد و به جوانان اعتقاد داشته باشد. »

«کسی که می­آید به مجلس...باید ضدّ فساد هم باشد و با فساد مالی و اقتصادی به شدّت و به جِد، از بُن دندان و نه به لفظ، مخالف باشد، تا با فساد مبارزه کند. »«اصلح یعنی چه کسی؟ یعنی کسی که همین هدف ها را دنبال کند؛ یعنی کسی که همین دردها را بداند و حس کند؛ یعنی کسی که برای ریشه کنی فقر و فساد عزم جدی داشته باشد؛ ؛ یعنی کسی که به حال قشرهای محروم و مستضعف دل بسوزاند. اصلح کسی است که هم به ترقی و پیشرفت کشور و توسعة اقتصادی و غیراقتصادی بیندیشد؛ هم زیر توهمات مربوط به توسعه، آن چنان محو و مات نشود که از یاد قشرهای مظلوم و ضعیف غافل بماند. اصلح کسی است که به فکر معیشت مردم، دین مردم، فرهنگ مردم و دنیا و آخرت مردم باشد. »

«بگردید آدم­های مناسب را برای این کار مهم پیدا کنید. آدم مناسب چطور آدمی است؟....باید در مقابل توپ و تشر این و آن - خارجی، داخلی، زورگویان، قدرتمداران - شجاع باشد و دل خود را نبازد. کسی که دل خود را در مقابل توپ و تشر باخت، دستش هم برای امضا می­لغزد؛ پایش هم برای جلو رفتن می­لرزد؛ نمی­شود به او اعتماد کرد. نماینده باید شجاع و باشرف و امین...باشد. »«مجلس، جای افرادی از بطن توده­های انقلابی مردم است؛ آدم­هایی علاقه­مند و دلسوز...[که] آزاد حرف خودشان را بزنند و راهی را که صحیح می­دانند، تعقیب بکنند. این، خصوصیات مجلس اسلامی است.»«مجلس باید مجلسی باشد که بتواند در مقابل زورگویی­ها و زیاده­خواهی­ها و مرعوب­کردن­ها و تطمیع­کردن­های قدرتمندان جهانی بایستد و مصالح کشور و ملت را محاسبه کند و دنبال آن برود. امام رضوان اللّه علیه بارها اسم «مدرّس» را می­آوردند. مگر خصوصیت مدرّس چه بود؟ از مدرّس عالم­تر هم داشتیم. مدرّس خصوصیت عمده­اش این بود که هیچ عامل ارعاب و تهدید و تطمیع و فریبگری در او اثر نمی­کرد. همان وقتی که علی­الظّاهر فضا را بر ضدّ او آن چنان متشنّج کرده بودند که علیهش شعار می­دادند، او ایستاد و حرف خودش را زد. این خصوصیت یک نماینده خوب در مجلس است. بعضی­ها زود مرعوب می­شوند! من بارها عرض کرده­ام که قدرت­های استکباری -یعنی همین قدرت­های سلطه­گر جهانی- که مرتّب روی این کشور و آن کشور دست می­اندازند و دولت­ها و ملت­ها را زیر یوغ خودش می­کشانند، عمده کارشان از ترساندن می­گذرد. قدرت واقعی­شان آن قدر نیست که بر زبان می­آورند. بدیهی است این همه که این­ها با این انقلاب و با این کشور بدند، اگر قدرت داشتند، تاکنون این انقلاب این طور رشد نمی­کرد و این گونه نمی­ماند. آیا این خود دلیل نیست که سلطه­گران امریکا و صهیونیست­های عالم، آن چنان که ادّعا می­کنند، قدرت ندارند؟! اینها عمده کارشان را از راه تهدید و مرعوب­کردن پیش می­برند. نماینده باید کسی باشد که مرعوب نشود. چه کسی مرعوب نمی­شود؟ آدمی که دلش به خدا متّکی باشد. وقتی انسان به خدا متوکل بود، از هیچ کس مرعوب نمی­شود...مرعوب شدن، صفت خیلی بدی است. حالا یک وقت انسان در خانه خودش نشسته است و مرعوب می­شود - این یک نفر آدم است- اما یک وقت انسان در مسند مسئولیتی نشسته است- در مجلس است، در دولت است- او اگر مرعوب شد، واویلاست! مرعوب شدن او، یعنی از دست دادن بسیاری از امکانات این ملت! نماینده نباید مرعوب شود. »«مجلس خوب، دولت خوب را انتخاب می­کند و دولت خوب، کار خوب می­کند، و برای ملت، خوب حرکت می­کند. مجلس خوب و شجاع و مستقل، قوه مجریه را با قوانین مناسب و با نظارت دائم، به سمت هدف­های درستی که برای کشور تعیین شده است، هدایت می­کند. مجریان خوب هم، کشور را می­سازند و سازندگی را به پیش می­برند. مجلس خوب، کلید کارهای صحیح در یک کشور است. در مجلس خوب، نماینده خوب حضور دارد. نماینده خوب، یعنی نماینده مؤمن، شجاع، آگاه، دانا، دارای احساس مسئولیت و علاقه­مند به کار بزرگی که بر دوش او نهاده شده است. »

«کسانی هم که وارد عرصة انتخابات می­شوند، باید یک تقیداتی، تعهداتی داشته باشند. این، خطاب به همة کسانی است که به عنوان نامزد وارد عرصة انتخابات می­شوند، و خطاب به همة مردم است. مردم عزیزمان در سراسر کشور این رفتارها را در نامزدهای انتخابات تفحّص کنند، دنبال کنند، دقت کنند. نامزد انتخابات باید با قصد خدمت وارد شود. اگر با قصد قدرت طلبی و جمع کردن پول و مسائل گوناگون و انگیزه های ناسالم دیگر وارد شود، به کشور خدمت نمی­کند. نامزد انتخابات باید با انگیزة خدمت وارد شود؛ این را باید تشخیص داد، باید فهمید، باید حدس زد. »[